Η Μνήμη της Επανάστασης
http://webtv.ert.gr/ert2/i-epochi-ton-ikonon/20mar2018-i-epochi-ton-ikonon-2/
///////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
JOURNEY 2017
///////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
ANTIGONI KAVVATHA – TAPETUM LUCIDUM
10/12/2015 – 9/1/2016
Δημοσιεύσεις – links
http://www.avgi.gr/article/6113434/parathura-ston-kosmo
http://elzimaraki.gr/category/interviewsgr/
http://www.artinfotoday.gr/show/gallery_page.php?gid=34
http://www.clickatlife.gr/atzenta/event/52326/tapetum-lucidum
http://www.artandlife.gr/Athina–antigoni_kabbatha_ekthesi_tapetum_lucidum
http://www.dou.gr/article.php?a=13034845
http://www.athensvoice.gr/article/event/τεχνη/εικαστικα/αντιγόνη-καββαθά-tapetum–lucidum
http://www.debop.gr/events/egkainia-atomikis-ekthesis-antigonis-kavatha
http://popaganda.gr/antigoni-kavatha-ekthesi/
http://www.kathimerini.gr/841581/article/politismos/atzenta/politistikh-atzenta-ths-pempths
: http://www.ert.gr/atomiki-ekthesi-tis-antigonis-kavvatha-tapetum-lucidum/
http://allevents.in/athens/t-a-p-e-t-u-m-l-u-c-i-d-u-m-antigon%CE%99-kavvatha/982633091796625#
///////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
Οι Σκιές της Αντιγόνης Καββαθά
Κοιτάζοντας τα έργα της Αντιγόνης Καββαθά, μου έρχεται στον νου, όπως και σε άλλους νομίζω, η αλληγορία της σπηλιάς του Πλάτωνα. Ο Πλάτωνας θέλει να μας αποδείξει ότι αυτό που βλέπουμε δεν είναι η πραγματικότητα. Γι’ αυτόν, για να το θέσω συνοπτικά, η πραγματικότητα είναι η ιδέα που σχηματίζει κανείς γι’ αυτήν. Αντίθετα, τα έργα της Αντιγόνης είναι στην πραγματικότητα αφηρημένα όταν τα παρατηρεί κανείς από πολύ κοντά, ενώ, κάνοντας ένα βήμα πίσω, αντιπροσωπεύουν με αυθεντικό τρόπο την αντικειμενική πραγματικότητα.
Ο Μονέ δημιούργησε έναν κήπο στο Ζιβερνί για να εμπνευστεί τα μοτίβα του. To Ζιβερνί της Αντιγόνης είναι μια σειρά γλάστρες με φυτά στη βεράντα της. Το βράδυ, τα φώτα της αθηναϊκής νύχτας διεισδύουν στα διάφορα φυτά και σχηματίζουν στις επιφάνειες του εσωτερικού χώρου σιλουέτες οι οποίες έχουν προηγουμένως φιλτραριστεί από τα τζάμια των παραθύρων. Εκεί η καλλιτέχνης τις αποτυπώνει με κάρβουνο, ώστε, κοιτάζοντάς τες από απόσταση, να δημιουργείται στον θεατή η ψευδαίσθηση ότι βιώνει μια πραγματική εμπειρία στη φύση.
Ο Max Ernst τοποθετούσε πάνω σε παλιό ξύλινο πάτωμα χαρτί, το οποίο έτριβε ώστε να φανούν τα νερά του ξύλου. Επίσης πίεζε πάνω σε υγρές, χρωματισμένες επιφάνειες τον καμβά, τον οποίο τραβούσε απότομα. Κι’ αυτό για να δημιουργήσει εικόνες βλάστησης και τοπίων, που, μολονότι ποτέ δεν έχουμε δει, μας φαίνονται οικείες. Η Αντιγόνη πηγαίνει στην αντίθετη κατεύθυνση. Η προβολή του φωτός και της σκιάς τής δίνει τη δυνατότητα να ελευθερώσει την ανεξάντλητη εφευρετικότητά της ως ζωγράφου καθώς και τη βαθιά επιθυμία της να αφηγείται. Είναι απίστευτο σε τι απρόσμενα αποτελέσματα οδηγεί αυτό: σε ασυνήθιστες παραστάσεις και αυθεντικές δημιουργίες που δεν θυμίζουν σε τίποτα τη βοτανική προέλευσή τους. Είναι μια περιπέτεια για ένα ανήσυχο μάτι, που, κοιτάζοντας από κοντά, χάνεται μέσα στον αινιγματικό μικρόκοσμο και, την επόμενη στιγμή, κάνοντας ένα βήμα πίσω, επιστρέφει στο ανώνυμο σύνολο. Και αυτό το εμπρός πίσω δίνει μια διπλή χαρά…
Οι πίνακες της ζούγκλας του Henri Rousseau μάς γοητεύουν σαν καλλιτεχνικές φαντασμαγορίες. Σήμερα γνωρίζουμε ότι ο ζωγράφος είχε ως πηγή έμπνευσης επιστημονικές απεικονίσεις. Αυτό όμως δεν μειώνει τη γοητεία. Γοητεύει το πως και όχι το τι.
Η Αντιγόνη καταγράφει με ακρίβεια τις σκιές των φυτών αφήνοντας τις σιλουέτες τους ανέγγιχτες, έτσι ώστε να μπορούμε να τα αναγνωρίσουμε χωρίς πρόβλημα. Η πραγματική εφευρετικότητα της ζωγράφου φαίνεται στο γέμισμα των περιγραμμάτων. Καταφέρνει να συνδυάσει με αξιοθαύμαστο τρόπο τα δύο: μίμηση και αφαίρεση, σε μια αμοιβαία και άρρηκτη μεταμόρφωση και συνύπαρξη. Οι προβαλλόμενες σκιές δεν συμπληρώνονται σχηματικά. Δεν είναι απλά ασπρόμαυρη ζωγραφική, σαν χαρτοκοπτική. Αυτό που προκύπτει είναι μια εκλεπτυσμένη παλέτα σε όλες τις αποχρώσεις του γκρι και σε όλα τα επίπεδα φωτεινότητας, μέχρι το απόλυτο φως. Συγχρόνως, γραμμές σε διάφορες κατευθύνσεις και σχήματα δημιουργούν ένα ευρύ ρεπερτόριο, που θα μπορούσε κανείς να ονομάσει ένα είδος γραφής. Δεν είναι η μεγάλη χειρονομία. Η ακτίνα της καθορίζεται από το εύρος και τη μυϊκή λειτουργία του καρπού. Όμως, είναι μια χειρονομία αυτόνομη, συνειδητή και παράλληλα ελεγχόμενη, ώστε να μη διαταράξει την ομοιογένεια του συνόλου.
Ο χρόνος που επενδύθηκε εδώ —και δεν μετράμε μέρες ή εβδομάδες, αλλά μήνες, ακόμη και χρόνια— παίζει σημαντικό ρόλο. Έχει μια έμμεση αλλά ουσιαστική και διαρκή συνεισφορά στη γοητεία αυτών των έργων.
Heiner Georgsdorf
Frankfurt am Main
November 15, 2015
Die Schattenbilder von Antigoni Kavvatha
Platos Höhlengleichnis kommt mir, wie auch schon anderen, beim Betrachten der Schattenbilder von Antigoni Kavvatha unmittelbar in den Sinn. Plato will uns beweisen, dass das, was wir sehen, nicht die Wirklichkeit ist. Für ihn ist, verkürzt gesagt, die Wirklichkeit abstrakt. Antigonis Schattenbilder hingegen sind in Wirklichkeit abstrakte Zeichnungen, wenn wir sie uns aus allernächster Nähe ansehen. Treten wir etwas zurück, repräsentieren sie dann wieder auf sehr authentische Weise eine gegenständliche Wirklichkeit.
Claude Monet hat sich in Giverny seinen Garten angelegt, um Motive zu ernten. Antigonis Giverny ist das Spalier der Topfpflanzen auf ihrer Dachterrasse. Nachts dringen die nervös vibrierenden Lichter der Athener City durch die aufgereihten Sukkulenten, Oleanderbüsche und die vielen anderen Gewächse. Der Lichtschein wirft ein flirrendes Schattenbild, das zuvor durch die Membrane der Panoramascheiben gefiltert und facettiert wurde, in den Innenraum. Dort werden sie von der Künstlerin auf hochformatigen Zeichenblättern mit schwarzem Kohlstift so fixiert, dass sie, aus der Distanz besehen, dem Betrachter ein trügerisches, aber glaubhaftes Naturerlebnis vorspiegeln.
Max Ernst hat Papier auf alte Fussbodendielen gelegt und ihre Maserung abgerieben oder auch mal Leinwände auf feuchtfarbigen Untergrund gepresst und dann ruckartig hochgerissen. Um uns so nie gesehene Vegetationen und Landschaften assoziieren zu lassen. Antigoni geht den umgekehrten Weg. Die Licht- und Schattenprojektionen bieten ihr die Möglichkeit, ihrem unbändigen zeichnerischen Einfallsreichtum, ihrer Lust am Fabulieren freien Lauf zu lassen. Unglaublich, zu welchen unerwarteten Formfindungen das führt. Diese bizarren Figurationen sind genuine Neuschöpfungen ganz eigener Natur, die in nichts mehr an ihre botanische Herkunft erinnern. Ein Abenteuer für das entdeckungsfreudige Auge, das sich lustvoll im rätselhaften Dickicht der Mikrostrukturen verliert, um im nächsten Augenblick, gleichsam mit Zoom zurück zum Weitwinkel, zu erleben, wie sich die eben fokussierte Stelle wieder in der Totale anonymisiert. Dieses Hin und Her ist ein doppelter Lustgewinn.
Die Dschungel-Bilder von Henri Rousseau faszinieren uns als künstlerische Phantasmagorien, Wir wissen jedoch inzwischen, dass er sich eng an naturwissenschaftlichen Abbildungen orientierte. Der Faszination nimmt das nichts, denn es fasziniert das Wie, nicht das Was.
Antigoni hat die Schattenbilder ihrer Pflanzen getreu übernommen, die Silhouetten bleiben unangetastet, sie botanisch zu bestimmen ist problemlos. Die eigentliche Ingeniosität der Zeichnerin beginnt mit dem Ausfüllen der Umrisse. Es gelingt ihr auf bewundernswerte Weise zweierlei, Mimesis und Abstraktion in einer unauflösbaren, sich gegenseitig bedingenden Metamorphose zu vernetzen. Die projizierten Schatten werden nicht schematisch ausgefüllt, sie sind keineswegs Schwarzweißmalerei, wie wir es von Scherenschnitten kennen. Es erwartet uns vielmehr eine raffinierte graphische Palette von Grautönen in allen Helligkeitsstufen, bis hin zu aufblitzenden Lichtpunkten. Zugleich bilden Stricheleien und Schraffuren vielfältigster Art ein breites, variantenreiches Repertoire an gestischem Auftrag, den man auch als eine Art Schreiben bezeichnen könnte. Es ist nicht die große Geste. Ihr Radius ist von der Reichweite und Motorik des Handgelenks bestimmt. Die Geste gibt sich autonom und selbstbewußt und kann sich zugleich zurücknehmen, um einem homogenen Gesamtbild nicht im Weg zu stehen. Und wirkungsmächtig ist nicht zuletzt die investierte Zeit. All die Tage, Wochen, Monate, ja, Jahre, die in dieses Ensemble von Zeichnungen investiert wurden, haben indirekt, aber essentiell, zur nachhaltigen ihrer Faszination beigetragen.
//////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
Tapetum Lucidum. Λατινικά το «φωτεινό χαλί»: ανακλαστικό στρώμα ιστού πίσω από τον αμφιβληστροειδή, το οποίο εξασφαλίζει καλύτερη όραση στα νυκτόβια όντα.
Η Αντιγόνη Καββαθά δουλεύει με το σκοτάδι μέσα στο φως. Αφαιρεί το φως και ξυπνάει το σκοτάδι. Το έργο της διεγείρει μια αρχετυπική μνήμη, την ερημιά του πρώτου ανθρώπου τη νύχτα. Πριν τον λόγο, πριν τη φωτιά, όταν ακόμα δεν γνώριζε τι έβλεπε. Όταν, κρυμμένος στο σκοτάδι, η θέση του στη φύση ήταν ίση με αυτή της πυγολαμπίδας.
Σήμερα ακόμα, όταν ξάγρυπνοι παρακολουθούμε σκιές-φαντάσματα τη νύχτα στον τοίχο, κουρτίνες ζωντανές που αναπνέουν, ξυπνάει εκείνος ο κόσμος που βρίθει και θροΐζει για τα νυχτερινά μας μάτια μόνο, τρομακτικός και οικείος.
Ο νυχτερινός κόσμος της Αντιγόνης Καββαθά είναι δικός μας. Το βλέμμα μας εξερευνά τις πυκνότητες και τις εντάσεις του, και δεν επιθυμεί να διεισδύσει πίσω από το σκοτάδι ή να αποδράσει.
Στο βιβλίο του Florence and Baghdad: Renaissance Art and Arab Science, ο Hans Belting μελετάει τη διαφορετική αντίληψη του βλέμματος στη δυτική ζωγραφική, η οποία αντικρίζει τον κόσμο μέσα από ένα παράθυρο, και στην ισλαμική τέχνη, όπου το παράθυρο αποτελείται από μια επιφάνεια/πλέγμα στο οποίο πέφτουν και διασπώνται όλες οι ακτίνες του φωτός. «Στην παραδοσιακή αραβική τέχνη», αναφέρει, «σκοπός δεν είναι ο θεατής να δει πίσω από την επιφάνεια — η επιφάνεια είναι η τέχνη».
Μάριον Ιγγλέση, εικαστικός
Τapetum lucidum. Latin for ‘bright tapestry’: a reflective layer of tissue behind the retina of the eye, contributing to the superior night vision of nocturnal animals.
Antigoni Kavvatha works with darkness within light. She removes light and awakens darkness. Her work stirs up an archetypal memory, the solitude felt by the first human at night. Before the time of speech, before the invention of fire, when he knew not what he saw. At the time when, as he sat crouching in the darkness, his place in the scheme of nature was equal to that of a firefly.
Still today, as we lay sleepless, watching ghost-shadows cast upon the wall, and breathing curtains come alive, that writhing, rustling world awakens once more, for our-dark-eyes only, terrifying and familiar.
The nocturnal world of Antigoni Kavvatha is our own. Our gaze explores its densities and intensities, not wanting to penetrate the darkness nor escape from it. In his book, Florence and Baghdad: Renaissance Art and Arab Science, Hans Belting examines the perception regarding the gaze in Western painting which observes the world through a window, as opposed to Islamic Art, where the window is a surface/lattice upon which the falling rays of light are refracted. He points out: ‘In traditional Arab art the viewer isn’t meant to look through the surface – the surface is the art.’
Marion Inglessi, Artist
.
///////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
Σε έναν Κόσμο Σκιών
Η επιφάνεια και το βάθος, το προφανές και το άδηλο, το ρητό και το άρρητο, το οικείο και το απειλητικό, τα ασαφή σημεία συνάντησης δύο διαφορετικών κόσμων η διαδικασία της μετάβασης: η Αντιγόνη Καββαθά προτείνει διαδρομές ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι, σε συνθέσεις που χαρακτηρίζονται από μια εξαιρετική τεχνική — ακρυλικά σε mylar και κάρβουνο σε χαρτί.
Τα έργα της, με την αξιοποίηση της εκρηκτικής σύγκρουσης του λευκού και του μαύρου, την αμφισημία των γκρίζων τόνων, αλλά και με την υφή και την πυκνότητα του χρώματος, διακρίνονται για την ένταση των αντιπαραθέσεων, τον ανάγλυφο χαρακτήρα των επιφανειών, την πλαστικότητα των μορφών και των σχημάτων. Παράλληλα χαρακτηρίζονται από μια μνημειακότητα που δεν εντοπίζεται σε εξωτερικά χαρακτηριστικά, όπως η μεγάλη διάσταση, αλλά πηγάζει από έναν εσωτερικό πυρήνα.
Η αίσθηση του ρυθμού, η ξεχωριστή ζωγραφική ευαισθησία και αμεσότητα του έργου της, συνάδουν με την οικονομία των εκφραστικών της μέσων και συμπυκνώνουν τη μεστή, όλο δύναμη δημιουργία της.
Η μεταφυσική μοναξιά που αποπνέουν οι εικόνες της οδηγεί σε συμβολιστικές αναγνώσεις. Μέσα από την ισχυρή εντύπωση του συγκεκριμένου αναδύεται εκείνο που βρίσκεται κρυμμένο, η μυστική και μαγική δύναμη του θέματος, που αποκτά έτσι τη δική του απολογία και ζωή.
Τα φυτά και τα δέντρα, με τα δαιδαλώδη πλέγματα των κλαδιών τους, ακινητοποιημένα σ’ ένα αρχέγονο σταμάτημα του χρόνου, μετεωρίζονται ανάμεσα στην υπόσταση της ύλης και τη φασματική παρουσία τους, αναδύονται στο μεταίχμιο της πραγματικότητας, της φαντασίας και του ονείρου, εγείρουν τη γοητεία του άγνωστου και του απροσδόκητου, ορίζουν τη διείσδυση, την περιπλάνηση και την παγίδευση σ’ ένα μυστικιστικό, χθόνιο άβατο, στην επικράτεια των σκιών, στα σκοτεινά μονοπάτια ενός αρχέγονου, μυθικού δάσους: μυστήριο, ενδόμυχοι φόβοι, υπαρξιακή αγωνία, ερημιά και σιωπή, μνημονικές ανακλήσεις, δίοδοι στο χθες και σ’ ένα απροσδιόριστο επέκεινα.
Σε άλλες ενότητες των συνθέσεών της, ο κόσμος της γίνεται επικίνδυνα απειλητικός και τρομακτικός, υπαινικτικός και σύγχρονος. Σε μακρινούς ορίζοντες, μαύρα πουλιά συμβιώνουν και μπερδεύονται με μαχητικά βομβαρδιστικά αεροπλάνα ή με πύργους ελέγχου γερμανικών στρατοπέδων συγκέντρωσης.
Το κάθε έργο της Αντιγόνης Καββαθά φορτίζεται από την ίδια την εμφαντική σημασία του. Αντανακλά και προσδιορίζει την ουσιαστική σχέση και επαφή της με τον κόσμο, γίνεται προβολή-εξομολόγηση ψυχικών, συναισθηματικών και συγκινησιακών καταστάσεων.
Στο σύνολό της, η δημιουργία της απευθύνεται και επικοινωνεί, αξιώνοντας κάτι περισσότερο από το προφανές: προκαλώντας το βλέμμα, συγκροτεί μια ενιαία εικαστική πρόταση, που είναι αποτέλεσμα συστηματικής μελέτης και προσήλωσης, επίμονης άσκησης και οξείας παρατήρησης, καταδεικνύοντας μια συγκροτημένη έρευνα και μια εξέλιξη υψηλών δυνατοτήτων και προβληματισμών.
Γιάννης Μπόλης
Ιστορικός της τέχνης
In a World of Shadows
The surface and the depth, the obvious and the obscure, the speakable and the ineffable, the familiar and the threatening, the sharp and the vague, meeting points of two different worlds, the process of transition: Antigoni Kavvatha suggests paths between light and darkness, in compositions characterized by excellent technique—acrylics on mylar and charcoal on paper.
She exploits the clash of white and black, the ambiguity of greys, the texture and density of color. Her work is characterized by the juxtaposition of opposites, the relief-like character of the surface, the plasticity of the shapes and forms, while retaining a monumentality, not located in its external characteristics (e.g., in big dimensions), but emanating from an internal source.
The sense of rhythm, the special painterly sensibility and immediacy of her work are consistent with her economy of expression. The metaphysical loneliness emanating from her images leads to symbolist readings. The concrete gives way to the hidden—the mystical and magical strength of the subject—thereby gaining its own apology, its own life.
The plants and trees, with their chaotic lattices of branches, are suspended in time. They dangle at the edge of reality, imagination and dream. The implication is the charm of the unknown, the unexpected, both of which define penetration, wandering, and entrapment in a mystical abaton, an unexplored hinterland, or a mythical forest—a space where mystery, silence, our innermost fears, existential agony, mnemonic recall, passages to the past and an unspecified hereafter seem to converge.
Further compositions advance to a world dangerously threatening, even frightening, yet suggestive and contemporary. Above distant horizons, black birds mingle with fighter planes or with watch towers of German concentration camps.
Every work of Antigoni Kavvatha is charged with its own emphatic meaning. It reflects and defines the artist’s essential contact with the world and becomes a projection-confession of psychological and sentimental situations. In the aggregate, her work is directed and communicates with what is beyond the obvious—it provokes the eye and composes a unified visual proposition which is the result of systematic study, devotion, patient work and sharp observation. The culmination is pure feeling: nothing less than deep—and at times, dark—possibility.
Giannis Bolis
Art Historian
//////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
IN RED, 2015
curated by Y. Bolis, Nikolas Bliatkas
IN RED, EXHIBITION CATALOG (view pdf file)
///////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
The National Garden
Τhe example of the garden is used in mythology, religious texts and even contemporary philosophy to express a multitude of idealized situations. In Amaurot, the capital of the fantastic Utopia of Thomas More, although houses and gardens are common, the residents compete with each other on the cultivation and caring of the gardens so that there is “nothing belonging to the whole town that is both more useful and more pleasant”. Even the etymology of the word “paradise” can be traced back to the Avestan (East Iranian language dated ca 10th century B.C.)word for garden. The garden in the Persian tradition is the earthly version of paradise and gardening develops a detailed typology of public and private enclosed outdoor spaces aiming at a symbolic or descriptive representation of the world. Michel Foucault uses the paradigm of the Persian garden as an example of “heterotopia”, the reflection of a utopia in the real world, and suggests that “the garden is a rug onto which the whole world comes to enact its symbolic perfection” and that “The garden is the smallest parcel of the world and then it is the totality of the world.”
An attempt of representing the whole world is a characteristic of European public and private gardens as well, such as in the National Garden of Athens. This garden, designed and realized in the 1830s, in line with the “English style” emulated an open air natural history museum through its architectural and natural elements, and included among its open or densely planted spaces native and exotic plants, birds and animals, artificial lakes, bridges, pergolas and shaded pathways. Ancient ruins of classical antiquity were also included according to the European romantic tradition of the time.
The National Garden is a monument linked with the history of the modern Greek state. Important historical events as well as circumstance have left their mark on the garden, such as the addition of Zappeion Megaron for the first contemporary Olympic Games in 1896, the renaming of the garden from “Royal” to “National” after the first abolition of monarchy in 1924, its near complete destruction from heavy snowfall in 1936, its damage from drought during the years of German occupation.
The group Indoors Plus remodels the ground plan of the garden in the process of creating a large scale model which the viewer can peruse. The lack of colour transforms the dispersed in every level installation into a polar landscape. Entering the space of the installation causes vibrations in the forms balanced on thin metal rods. Electronic sensors perceive the viewer’s motion which causes the addition new sound layers the soundscape composed of natural and electronic sounds.
Starting with the intention of creating a common work through a collective process were every member of the team maintains its individuality, Indoors Plus settle upon the theme of the garden and present an installation based on the feelings of instability, dominant in the last few years, while, at the same time, giving a sample of the creativity of group collaboration.
Stamatis Schizakis
Εθνικός κήπος
Το παράδειγμα του κήπου χρησιμοποιείται από τη μυθολογία και τα θρησκευτικά κείμενα έως και τη σύγχρονη φιλοσοφία για να εκφράσει μια πληθώρα εξιδανικευμένων καταστάσεων. Στην Αμαουρότ, την «πρωτεύουσα» πόλη της φανταστικής Ουτοπίας του Τόμας Μορ, παρόλο που τα σπίτια και οι κήποι είναι κοινά, οι κάτοικοι συναγωνίζονται στην περιποίηση των κήπων της πόλης τους έτσι που δεν υπάρχει «τίποτα που να ανήκει σε ολόκληρη την πόλη που να είναι ταυτόχρονα περισσότερο χρήσιμο και περισσότερο ευχάριστο». Ακόμα και η λέξη «παράδεισος» ετυμολογικά προέρχεται από την Αβεστική (εξαφανισμένη ινδοϊρανική γλώσσα του 10ο αιώνα π.Χ.) λέξη για τον κήπο. Στην περσική παράδοση ο κήπος αποτελεί την επίγεια μορφή του παραδείσου, και η κηποτεχνική εξελίσσει μια συγκεκριμένη τυπολογία δημόσιων και ιδιωτικών περιφραγμένων υπαίθριων χώρων όπου συχνά το ζητούμενο είναι η περιγραφική ή συμβολική αναπαράσταση ολόκληρου του κόσμου. Ο Μισέλ Φουκώ χρησιμοποιεί τον περσικό κήπο ως χαρακτηριστικό παράδειγμα «ετεροτοπίας», την αντανάκλαση μιας ουτοπίας στον πραγματικό κόσμο, και υποστηρίζει ότι «Ο κήπος είναι ένα χαλί όπου ολόκληρος ο κόσμος πετυχαίνει την συμβολική του τελειότητα» και ότι «είναι το πιο μικρό κομμάτι του κόσμου και επιπλέον είναι ολόκληρος ο κόσμος».
Η προσπάθεια της καθολικής παρουσίασης του κόσμου είναι χαρακτηριστικό και των ευρωπαϊκών δημόσιων και ιδιωτικών κήπων συμπεριλαμβανομένου και του Εθνικού, πρώην «Βασιλικού», κήπου των Αθηνών. Ο κήπος αυτός σχεδιάστηκε και άρχισε να υλοποιείται την δεκαετία του 1830 και, σύμφωνα με τα πρότυπα του «Αγγλικού στυλ» μέσα από τα αρχιτεκτονικά και φυσικά του στοιχεία προσομοιώνει ένα υπαίθριο μουσείο φυσικής ιστορίας, συμπεριλαμβάνοντας στους εναλλασσόμενους πυκνοφυτευμένους και ανοιχτούς του χώρους, ιθαγενή και εξωτικά φυτά, πουλιά και ζώα, τεχνητές λίμνες, γέφυρες, πέργκολες και σκιερά μονοπάτια. Ανάμεσα τους ξεπροβάλλουν ερείπια της κλασσικής αρχαιότητας σύμφωνα με τα κεντροευρωπαϊκά ρομαντικά πρότυπα της εποχής.
Ο Εθνικός Κήπος αποτελεί ένα μνημείο που έχει συμπορευτεί με την ιστορία του σύγχρονου ελληνικού κράτους. Σημαντικά ιστορικά γεγονότα αλλά και συγκυρίες έχουν αφήσει το στίγμα τους πάνω του, όπως η προσθήκη του Ζαππείου Μεγάρου για τους πρώτους σύγχρονους ολυμπιακούς αγώνες το 1896, η μετονομασία του από «Βασιλικός» σε «Εθνικός» μετά την πρώτη κατάργηση της μοναρχίας το 1924, η μεγάλη καταστροφή από τη βαριά χιονόπτωση του 1936, η καταστροφή μεγάλου μέρους του κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής λόγω της ξηρασίας.
Η ομάδα Indoors Plus μεταπλάθει την κάτοψη του κήπου δημιουργώντας μια μακέτα «μεγάλης κλίμακας» όπου μέσα της μπορεί να περιηγηθεί ο θεατής. Η έλλειψη χρώματος μετατρέπει την διεσπαρμένη σε όλα τα επίπεδα του χώρου κατασκευή σε έρημο πολικό τοπίο. Η είσοδος στο χώρο δημιουργεί παλμούς στην εγκατάσταση που στηρίζεται σε λεπτές μεταλλικές βέργες. Ηλεκτρονικοί αισθητήρες αντιλαμβάνονται την κίνηση του θεατή και μεταβάλλουν με νέα ηχητικά στρώματα το ηχοτοπίο που αποτελείται από φυσικούς και ηλεκτρονικούς ήχους.
Ξεκινώντας με την πρόθεση της δημιουργίας ενός κοινού έργου μέσα από μια συλλογική διαδικασία, όπου κάθε μέλος της ομάδας θα διατηρεί την ατομικότητα του οι Indoors Plus καταλήγουν στο θέμα του κήπου και παρουσιάζουν μια βιωματική εγκατάσταση βασισμένη στα αισθήματα απειλής και αβεβαιότητας που επικρατούν τα τελευταία χρόνια ενώ παράλληλα εκθέτουν ένα δείγμα ομαδικής συνεργατικής δημιουργίας.
Σταμάτης Σχιζάκης
(click on an image below to start slide show – to view full size of images click “view full size” button on the right corner of slide show)
-
- unspecified
-
- unspecified
-
- unspecified
-
- unspecified
-
- unspecified
-
- unspecified
-
- unspecified
-
- unspecified
-
- unspecified
-
- unspecified
-
- unspecified
-
- unspecified
-
- unspecified
http://www.monopoli.gr/city-talk/item/119288-Oi-kalyteres-protaseis-gia-to-Sabbatokyriako
http://newpost.gr/post/208725/o-ethnikos-kipos-metakomizei-sto-odeio-athinon/
http://www.kerdos.gr/default.aspx?id=1908071&nt=103
http://www.forfree.gr/event.php?pageid=1&id=14401
http://www.athina984.gr/node/237911
http://www.tovima.gr/culture/article/?aid=509355
//////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
CHTHONIC SERPENTS AND SACRED TREES, 2011
Pegy Kounenaki, from the catalog of the exhibition “CHTHONIC SERPENTS AND SACRED TREES”, 2011 at Fizz Gallery, Athens
The Archetype and its Reflection
These trees are suspended between life and death at the very moment of autumn’s transition to winter. The compositions they occupy are of a highly poetic and conceptual level. They constitute the new work of Antigoni Kavvatha in which she talks of life through the depiction of nature. Observation is paramount; in the summer of 2007, she saw firsthand the forest fires in Hydra, Epirus, and the Peloponnese. The view of scorched earth and burnt trees had a profound impact on her. A few months later, when she came upon many dormant winter trees in parks and forests, the similar images jarred her thoughts and worked on her unconscious memories. Her experiences eventually rose to a conscious level to express themselves in archetypical shapes and myths, teachings and techniques, symbols and concepts. When she picked up her brushes, Kavvatha gave birth to a novel painterly world on the surface of her material, which was itself chosen to be especially light, almost transparent or fire-proof. This material contrasts with the decaying reality but harmonizes with immortal conceptions of art.
Kavvatha adopted an especially spare, sensitive, and artistic drawing style in order to emphasize contrasts between black and white while constructing her new set of works entitled “Chthonic Serpents and Sacred Trees”. Inspired not only by the images of trees she had scrutinized, but also by her recurring fascination with such themes as nature, life, and the hereafter, she related her present work to an earlier one, entitled “Tracking Erebus” (2007). Then, Kavvatha was concerned with the world of shadows. She used the individual and collective archetype of the shadow to enliven beings that moved in the marginal spaces of Erebus at the gates of Hades.
In the years that followed, the artist’s concerns widened, deepened, and matured, enabling her to stare into the hereafter itself. There, alongside shadows, she met the guardians of Hades: chthonic snakes, sacred trees, and mythical beasts. To bring these forms to a conscious level and to express them without fear, she drew upon the tree trunks, trees, and forests that had so captivated her. Some of these trees were simply hibernating while others were victimized by arson, thunderbolts, or drought. Rather than dramatize the entire subject, she confines the representation by drawing trunks. She chooses black to portray the tension inherent within the subject matter, while symbolism guides her beyond these forms and allows her to explore supernatural realities. Furthermore, the works reveal an intense play between light and shadow, shape and line, real and virtual; between pictures and their reflections. The compositions thus become endowed with a different character. Though black dominates, it is the light which determines them. Kavvatha uses light predominantly as background to emphasize shadows, to play with the volumes and the third dimension, which comes in and out of her work. It is this light that determines the painting gesture, emphasizing at the same time extraordinary features of the compositions; balance, symmetry, and beauty in texture and detail. Frequently in her works light behind a shape gives the composition a sense of shallow relief, unique in its exactitude and harmony. This impression is strengthened by the use of fine brushes which enhance texture, depth, and a hint of volume within the composition.
Antigoni Kavvatha creates her own universe, where all elements function in low tones, poetically and implicitly in order to correlate the present with the past, whether this has to do with contemporary cultural references, mythology and its reflection in life, or with her own artistic process. Her brushstrokes flow like a meander – that multidimensional, ancient Greek sign which is also an emblem of Greek heroes fighting against gods, as on the “meander lock” of Hercules in his battle with Triton. Special mention should, however, be made about her long painting “Python” (61 cm x 18.5 m, to 2011). Here, the tree trunk is transformed into a chthonic serpent, symbol of wisdom and knowledge. As tradition relates, its chthonic, subterranean character links it with the Underworld, a place dominated by supernatural beings that have died. Python expresses the martial powers of the gods of the Underworld, those sovereigns of darkness and enemies of the sun. The chthonic serpent is identified with thunder, the power of water, and all the river gods. It also represents the struggle between good and evil, positive and negative, black and white, and the battles of Zeus against Typhon, Apollo against Python, Hercules against Triton, and Osiris against Seth.
This is the art of Antigoni Kavvatha; impressive and elaborate at first sight, poetic and deeply symbolic upon closer examination. Looking at her paintings, one may see in them an ecological sensibility or become moved by one of many universal themes: mythology, psychological processes, mankind’s perpetual existential struggle, and the dominance of life over death. In other words, she connects in her own way yesterday with today, knowledge of the past with contemporary reality. This makes her authentic and forever topical.
Symbolic, low-toned, inventive, but at the same time demanding with the pictorial product, Kavvatha has managed to create a personal style that makes her work original and occasionally difficult to classify, yet always unique in structure and texture. This much can be explained; everything she attempts has a teleological character. That is, her works serve the purpose of the harmonious co-existence between drawing and form, color and shape, meaning and content.
Most of her compositions are perfectly organized in two dimensions within a concrete framework, a characteristic of her ability to define the space. Other images extend to infinity, beyond the confines of the artwork itself. She invents her own ways to transcend these limits and, in so doing, she enhances the imagination, prompting the spectator to participate, giving him the opportunity to dream or pose his own version, and inviting him to a dialogue. Kavvatha’s adroitness, her attention to detail, the exactness of the drawings, and her creative consistency constitute integral elements of her work, which is constantly enriched, acquiring new dynamics. These black-and-white compositions and the complex friezes (acrylic paint on mylar, a synthetic rice paper which is a new element in her work) dominated by vivid brushstrokes, a vibrant expression, and the absolute control of the artist’s means. All of these constitute telling elements not only of her evolution in the world of painting, but also of her deep fascination with nature and life, myth and reality, the visible and the invisible, the seeming and the being.
//////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
SHADOWS II 2008
Spiliopoulou, N. (2008), “Antigoni Kavvatha: Dream compositions, narrative landscapes, light and shadows in black and white with charcoal”, Exodos (Who is Who: Art-Artist), 11-18 September, Athens.
/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
HERMES STELE, 2008
“A dialogue in Exarhia” (2008), Kathimerini, 28 March, Athens, Greece. Available: http://www.ekathimerini.com/4dcgi/_w_articles_civ_1_28/03/2008
Maragou. M. (2008), “In the town of Exarhia”, Eleftherotypia (Visual Arts), 7 April, Athens, Greece. Available: http://wap.enet.gr/wap data.html
////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
ARTMAR 2007 , II BIENNAL DE LA MEDITERRANIA
Argyropoulou, N. (2007), “Antigoni Kavvatha: Barcelona Biennale”, 4essera (Agenda Visual Arts: Other Places), 3, Autumn 2007, Athens.
Kar., G. E. (2007), “In Barcelona with art”, Eleftherotypia, 18 September, Athens.
//////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
TRACKING EREBUS, 2007
INTRODUCTION to the catalog of the exhibition “Tracking Erebus”, 2007 at Verena Foundation, on Hydra island
“Tracking Erebus”, the place between Earth and Ades, Antigoni Kavvatha deals with the world of shadows, in black and white compositions, manipulating them to suggest what is not there. She infuses them with substance by detaching them from real objects and assigns them the role of a mirror, creating idols, images and scenarios not through their form but through their projected images. She deceives our senses and presents us with phantom world, where shadow is a comment rather than an alibi.
GIORGOS N. ECONOMOU, Dr of Philosophy, “Tracking Erebus”, from the catalog of the exhibition at Verena Foundation, on Hydra island
In the myth of the cave in Plato’s Republic the shadows are the ultimate stage in the pyramid of knowledge. Banished far from reality, without independent existence, fugitive, deceitful, they are the illusion and negation of knowledge. We learn nothing from them; they don’t lead us to light and to the world.
Quite to the contrary, Kavvatha’s shadows speak of light. They converse with a fragile nature, introduce us to the secret charm of things, and the chain of hidden meanings, which are often underlined by the presence of human figures. Although shadows, by their very nature, are the dark outline of material things, in Antigoni’s work they acquire ethereal, unexpressed qualities that seek their prototype. Perhaps they have no need of their material prototypes, which have been lost forever. The shadows stand autonomous, continually reminding us that there once existed leaves and branches. They bring to the fore the completed destruction of reality by the mass media, virtual reality and ideologies.
In this way, Art banished from Plato’s Republic returns and claims her rights, opening crevasses in ideological and metaphysical caves, creating levels of self awareness, sensitivity, and accessibility of a naked world. Antigoni’s canopy of shadows allows the viewer a private conversation with the indiscernible and lost promises, or perhaps that which remains promised. What is certain is that they express the idea that knowledge and reasoning is neither the exodus from the platonic cave toward the light, nor the replacement of the indefiniteness of the shadows by the easily perceived outlines of things. Kavvatha’s canvases represent the wandering in the byways of the labyrinths, the dark corners, the shadowy places of the world and the Erebus of the human soul.
ANNE-MARIE MELSTER M.A., Art & Culture_Proyectos Culturales, “Antigoni Kavvatha”
The drawings with the scale of oversized paintings on canvas tear the viewer into a world of woods, of landscapes and shadows – the shadows of human beings or animals who appear like traces. The name of one of the series is “Erebus”, the space between Earth and Hades (the underworld) in the Greek mythology. The pictures are talking about this world in between life and death, where nature is appearing as a shadow of itself and human beings are only present as silhouettes. The colors black and white impose another tone of heaviness and reflect the ambience of a dying planet. The Greek artist Antigoni Kavvatha is dedicating most of her work to nature and the influences and impacts which human beings have onto it. She is retracing what we still find in nature in a mysterious and mystical way. She is focusing something which we perhaps might already have taken for granted or, even worse, which we don’t see anymore: The details of woods, of trees and bushes, of flowers and nature in general. She is forcing the viewer to look closer onto what is a detail of landscape. The shadows of human beings remind us of the CO2-footprints which we all leave on this planet, trackable with a calculator. The drawings seem to be the artistic description of the whole process.
DON LOWE, poet and writer, “A visit with the artist”– For Antigoni Kavvatha
The studio was full of life and living cells. The sun was on the balcony. The paintings of Antigoni Kavvatha told a story of love, nature and reflection, which sometimes causes pain. But of joy, mostly, and of depth of feeling that comes with light and dark shadows. Life must shed its scales, its hardened skin, she portrays. Offer a future as well as the present view. The believer, the sensitive, awakens here. Plant life, Love sensations, Moisture on the leaves. He rustle of things suggesting fruition. Melting and yielding to eye and touch. Surrender. Acceptance. Sacrifice. A rush of feelings, a portrayal, brings an efflorescence. The divine is sensed, and the art becomes a religion – not an ordinary love, bigger than self. Existence is portrayed here …but also the Dream.
MATTHEW LANGLEY/artblog, “Hydra: Antigoni Kavvatha at the Verena Foundation” http://www.matthewlangley.com/blog/index.html
Tracking Erebus is the title of Kavvatha’s show. If you are following your mythology properly, you will recognize Erebus as the place between Earth and Hades − Erebus is often referred to as the world of shadows and this is the space that occupies the majority of the show at the Verena Foundation. These large scale drawings (as large or larger than many painters’ canvases) are work in silhouette −not unlike Kara Walker−, however Walker’s body, race, and sexual politics does not live in these images. Kavvatha focuses on the shadow (or silhouette) and approaches these images − usually scenarios (of people or animals in nature) where the implied message or action is only that. Much of the “action” in this show is up to the viewer. The viewer’s questions “are we witnessing a simple conversation or a heartbreaking moment?” come to the forefront. The work carries some interesting approaches physically − it is in these approaches that I would love to see further exploration.
I have said of late that the “how” of making the art is more important than the “what” of the art − in this case that could be the lynchpin from being very good to great work. Please don’t get me wrong, I like this show very much, it’s just that I could see these works being even more interesting if the viewer were offered more in the way of the handling of the physical material against the backdrop of the immaterial world that the work is representing.
Spiliopoulou, N. (2007), “Tracking Erebus”, Exodos (Arts: Routes in Visual Arts), June, Athens.
(2007), “Dream landscapes in black and white”, Kathimerini (Visual Arts Agenda), 20 June, Athens.
Kambouridis, H. (2007), “Monuments and Archetypes”, Ta Nea (Art Criticism), 4 July, Athens.
Spiliopoulou, N. (2007), “Antigoni Kavvatha: Shadows, images, pictures. The known artist deals in black and white with the world of shadows”, Highlights, 30, September-October, Athens.
/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
SHADOWS 2005
STEVEN HUNTER, MFA , “Still Life”, from the catalog of the exhibition «Shadows 2005», at Galerie 3, Athen
The physical world intrudes into the domestic space, challenging the borders of privacy, provoking a threat, or seeking protection. The atmosphere of Antigoni Kavvatha’s paintings conveys to the viewer a feeling that she is witnessing events the day after a catastrophe has disturbed a previously existing balance. The sources of this disequilibrium remain unclear; perhaps they are of some metaphysical character, or rooted in an ecological sensibility. In the present phase of Antigone Kavvatha’s work –as in most of her previous career– we recognize her commitment to archetypical drawing techniques. This conscious choice cannot be overlooked, especially during an age in which “The Song of the Sirenes” lures many contemporary artists into exploiting their expressive means merely to create an impression. After leaving the exhibition, Kavvatha’s evocative images will continue to resonate with the viewer, because they are based on a pure, painterly interpretation.
“Antigoni Kavvatha: Black and white shadows” (2005), Axia (Arts & Subject), 19 March, Athens.
“Shadows” (2005), Forma, April, Athens.
(2005), Tahydromos, 2 April, Athens.
(2005), Kathimerini (Visual Arts), 3 April, Athens.
(2005), Adesmeftos Typos, 5 April, Athens.
“Paints, constructions, wood, and graffiti” (2005), Ta Nea (Exhibitions), 5 April, Athens. Available: http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=4&artid=4384470
(2005), Express, 5 April, Athens.
“We visit…” (2005), I Apofasi, 5 April, Athens.
Stefanidis, M. (2005), “We suggest”, Anti, 8 April, Athens.
“Kolonaki” (2005), Apogevmatini (Visual Arts), 9 April, Athens.
(2005), Estia, 9 April, Athens.
Boukalas, P. (2005), “Greece and the tourist myths”, Kathimerini, 10 April, Athens.
“Gallery 3” (2005), Herald Tribune, 11 April.
Kambouridis, H. (2005), “Tesserae of a mosaic”, Ta Nea, 13 April, Athens. Available: http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=4&artid=4385739
(2005), Pontiki, 14 April, Athens.
Koridi, F. (2005), 17 April, Athens.
(2005), Thema (Agenda), 17 April, Athens.
Maragou, M. (2005), “Dexterities”, Eleftherotypia, 18 April, Athens.
“Galerie 3” (2005), Makedonia, 19 April, Thessaloniki.
Vasilopoulou V. (2005), “The charcoals of Antigoni Kavvatha”, O cosmos tou ependiti (Life and times), 23 April, Athens
(2005), “Shadows”, Diva, May 2005, Athens
/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
ROOMS 2000 – 2004
MARIA LAGOURELI, poet, “Antigoni”
Ash blooming…
… followed by myriads of sparkling flames in full blossom. As if some cosmic breath rising deep in the earth’s body. And then blood flows through time and space imparting its throbbing beat to the artist.
It is this blooming that has apparently been sensed by Antigone Kavvatha. Her palette was able to feel it in an uninterrupted flow of dancing forms, though not in a static way but dynamically. And it so happens that, through small scale forms, sometimes swirling about in minuet dancing, some times in ceaseless melodious yet eventful figures, she reveals to us the vital forces of nature. This small great world.
These dancing groups are throbbing with motion in their autonomous presence. Every now and then they fall back into smaller dancing groups going in and out of the third dimension – a typical feature of her work up to now – uncertain about whether they should settle down in tapestry motives or Chinese drawings. And their forms are either slim or thick, always oblong leading to few or numerous ends.. could they finally be the drawn end of impulsive urges or are they simply music?
Perhaps a music of colours, which is indisputably a light – effect, may decide whether the creative intension underlying these works was to render a musical opus in visual form. The artist has stripped every intellectualism off these works and brought them as close as possible to the senses: there is an almost imperceptible smell of wet earth; at times the embers of things are emitting their weakened tang. Through the delicate clusters of branches the Greek light slips softly in. And since the poetic raison d’être of the phenomenon residing in the heart of every contemplation on plastic arts lies precisely in light itself, this study of the blooming process is revealed to rely not only upon the abilities of the artist herself. After reading the visual language of Antigone, I realize how her inspiration and her inventive ways come to pass by following the S of the senses and the S sublimation.
And it is this sublimation of the visual that makes the work her very own.
//////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
THE BRIDAL GOWN, 1999
Spiliotis, T. (cur.) (1999). Available: downloads.deste.gr/pret/en.pdf [16 June 1999].
d/e/s/t/e Available: deste.gr/en/projects/deste.htm
/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
GAZI 1991 – 1994, 1995
BIA PAPADOPOULOU, from the catalog of the exhibition “Gazi 1991-1994”, in 1995, Gazi, Athens
Antigone Kavvatha’s work –installations, canvases of mixed media and charcoal paper works of large dimensions– consists of sensitive autobiographical stories of the last years, which developed in the space of her studio, psychographs of inner feelings and personal hints of the visible.
The environment with the self-contained, familiar objects –bed, old door, used men’s and women’s shoes and the life-size photo portrait of a male nude– refers to memories and reshapes the past, charging the atmosphere of the present with traces of life. As a point of reference and symbol of ephemeral human relationships, the installation delineates in situ the studio space, where the rest of the paintings are exhibited.
Here the images are more suggestive, stark spaces which materialize exclusively through light and shadow, the play of the foliage of the trees in the park, cactus pots, balcony railings, are projected faintly on the walls as worn, colorless, weather beaten overlapping planes. Intermingled also are black and white photographs of Gazi’s old factory and photo-portraits, their imprint capturing fugitive moments of time.
The artist is experimenting with soft tonal nuances which reveal the unlimited morphologies of form. She weaves vital, spider – like webs, thus structurally covering the surfaces of her paintings. A.K. perceives the sense of a personal microcosm, which exists both objectively, and she urges us towards an in depth search of the self, towards a mental exploration of Ariadne’s thread, and, finally, towards a liberating experience of calmness.
THEMIS MAGRIOTIS, “Act of imprinting of light”, from the catalog of the exhibition “Gazi 1991-1994”
Even though the shadow, metaphorically as well as literally, constitutes an allusion, A.K. has reversed the concept of allusion with that of direct imprint: the “image” (in this case the photograph) alludes and suggests. The shadow, instead of occupying the place of the “outline”, the echo of objects, becomes the protagonist of the painted surface, its main subject. The images emerge out of a tightly constructed lattice of shadows and only the empirical knowledge, filtering out the aesthetic effects would ignore (in Cartesian terms) the autonomous character of the painting in its entirety, putting forward iconoclastic arguments.
The autobiographical elements of the painting, implied through the photographs of the girl and the male nude looking directly out towards the spectator, encompass in the whole process the presence of successive eras of technology in the soft focus of melted light. The Parthenon of the Golden Age behind the skeletal mesh of the gas factory, illegitimate child of the industrialization of our own century. Overlapping meanings in a bold pictorial statement, where the visible constitutes the Microcosm and the imprint of light the Raw Material.
“Faces: The Art Agenda” (1995), The Art Magazine, 19, September – October, Athens.
(1995), Estia, 2 September, Athens.
“A story written in Gazi” (1995), Rizospastis (Visual Arts), 3 September.
“Voutadon 50: Athens as viewed from Gazi” (1995), Athinorama (Arts: Arts-Tendencies-Techniques), 989, 22-28 September, Athens.
(1995), Eleftheros Typos, 25 Seprember, Athens.
Michalopoulou, A. (1995), “Antigoni Kavvatha’s exhibits series of new works in Gazi”, Kathimerini (Art: Studio Art), 27 September, Athens.
Valasopoulos, L. (1995), “Something is going on here…”, Anti, 587, 29 September, Athens.
“Exhibitions in October” (1995), Idaniko Spiti, October, Athens.
Spiliopoulou, N. (1995), “Shadows: Antigoni Kavvatha, Gazi 1991-1994”, Style (Style &Art), October, Athens.
“Antigoni Kavvatha: I play with the shadows” (1995), Adesmeftos tis Kyriakis (Faces), 1 October, Athens.
“Automn visual explosion” (1995), To Vima tis Kyriakis, 1 October, Athens.
“Painting in Gazi” (1995), Apogevmatini tis Kyriakis, 13363 (573), 1 October, Athens.
“Painting in Gazi” (1995), Kyriakatiki Eleftherotypia, 921, 1 October, Athens.
(1995), “On the sidewalk”, Ta Nea, 2 October, Athens.
“Gazi of Antigoni Kavvatha” (1995), I Avgi, 3 October, Athens.
“Gazi inspires Antigoni” (1995), Eleftheros Typos (Technorama), 3 October, Athens.
Maragou, M. (1995), “Titans, spiders and Gazi”, Ta Nea (Visual Arts), 7 October, Athens.
“Exhibition week” (1995), Ependytis, 7 October, Athens.
(1995), Adesmeftos Typos, 8 October, Athens.
Kambouridis, H. (1995), “From the margin to the center”, Ta Nea (Visual Arts: 4 Panorama: Critique), 11 October, Athens.
////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
PAINTINGS, 1991
THE WALL
HECTOR KAKNAVATOS, Poet, from the catalog of the exhibition “Antigoni Kavvatha – Paintings”, 1991, at Galerie 3, Athens. Translated by MARTIN MACKENZIE
Antigone Kavvatha’ s most recent work is, I can say without hesitation, an implacable challenge. 1) A challenge as regards her recent choices that go beyond the flaccid complexity of referentially or contextually identifiable objects, objects which she turns her back on or consciously “inters” behind an unexpected and voiceless wall; and as regards the adventure of a “chance conjunction” of events that arises not externally, but from the depths of anguish and from an often ravaging curiosity, which prods the artist, confronted by the “voiceless” but copious and radiant disorder, to articulate a voice ( not necessarily a language ), her voice. Thus: a studio, doors and windows shut. No sunlight, only the light of fluorescent lamps. A curtain of colorless plastic, a shroud for a deal wall. And gravity revels freely on the plastic, like wind in the sand. These improbable “characters” were invited by A.K. to participate in a struggle for articulation; her struggle. Still life? Not at all, if we disregard the physiognomy of these “characters” and focus on the essential, which is the reference to action. That is, to the fact that the plastic mass yields to the violence of gravity, and that the lights slips in like Iagos, drawing color from the carved relief of an improbable intercourse between plastic and gravity, which flows via successive fractals into chaotic portrait of the unforeseen . 2) A challenge also to our boldness and out ability to endure A.K.’ s aggressive prodding to abandon order to its destiny. To open ourselves to fortuity, which mocks the determination of certain aesthetic categories to survive their negation; that is, to open ourselves to a “beyond” of perplexed and lascivious perfection.
“Abstract compositions” (1991), La Mia Casa, January-February, Athens.
“A merciless challenge” (1991), Ena Light (Options), 2-8 January, Athens.
“Kavvatha” (1991), Kyriakatiki Eleftherotypia (Notes: Presentations), 13 January, Athens.
Maragou, M. (1991), “Heroes, antiheroes and lycees”, Eleftherotypia (Visual Arts), 14 January, Athens.
“Antigoni Kavvatha, 1/8-2/2 Gallery 3” (1991), Living (Gallery Activities), 18, January-February, Athens.
“Spring in art galleries” (1991), Mesimvrini, 21 March, Athens.
(1991), Express, 22 March, Athens.
(1991), Ependytis, 24 March, Athens.
“Art promotion” (1991), Greece’s Weekly, 25 March, Athens.
“Artworks in the Spot Thomson spaces” (1991), Ta Nea (Political Issues: From the Social and Economic Life), 12 April, Athens.
///////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
ΑΝΑΦΟΡΕΣ – ΚΡΙΤΙΚΕΣ
«Ερμαϊκή στήλη», 2008
“A dialogue in Exarhia” (2008), εφ. Η Καθημερινή, 28 Μαρτίου, Αθήνα, Greece.
http://www.ekathimerini.com/4dcgi/_w_articles_civ_1_28/03/2008_94819
/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
«Σκιές 2008»
Σπηλιοπούλου, Ν. (2008), «Αντιγόνη Καββαθά: Ονειρικές συνθέσεις, αφηγηματικάτοπία: Σκιές, φως με μολυβοκάρβουνο, σε άσπρο μαύρο», περ. Exodos (Who is Who: Τέχνη-Artist), 11-18 Σεπτεμβρίου, Αθήνα.
/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
«Ιχνηλατώντας τα ερέβη», 2007
ΣΗΜΕΙΩΜΑ από τον κατάλογο της έκθεσης «Ιχνηλατώντας τα ερέβη», το 2007,
στο Verena Foundation, στην Ύδρα
Ιχνηλατώντας τα ερέβη, τόπο σκότους μεταξύ Γης και Άδη, η Αντιγόνη Καββαθά δημιουργεί μεγάλες συνθέσεις με ονειρικά και αφηγηματικά τοπία. Πραγματεύεται σε άσπρο-μαύρο τον κόσμο των σκιών, που τις χειρίζεται για να υπαινιχθεί αυτό που δεν είναι παρόν. Τους προσδίδει νόημα, ξεκόβοντάς τες από τα πραγματικά αντικείμενα. Τους δίνει ρόλο καθρέφτη, φτιάχνοντας εικόνες και σενάρια με το είδωλο και όχι με τη μορφή. Παραπλανά τις αισθήσεις και μας παρουσιάζει έναν κόσμο φάντασμα. Η σκιά εδώ είναι σχόλιο και όχι άλλοθι.
ΓΙΩΡΓΟΣ Ν. ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ, Δρ Φιλοσοφίας, «Ιχνηλατώντας τα ερέβη», από τον κατάλογο της έκθεσης στο Verena Foundation, στην Ύδρα
Στο μύθο του σπηλαίου της πλατωνικής Πολιτείας οι σκιές είναι το έσχατο σημείο της γνωστικής ιεραρχίας. Εξορισμένες μακράν της πραγματικότητας, χωρίς αυθύπαρκτη παρουσία, φευγαλέες, απατηλές, είναι η ψευδαίσθηση και η άρνηση της γνώσεως: δεν μαθαίνουμε τίποτε με αυτές, δεν μας οδηγούν στο φως και στον κόσμο.
Οι σκιές της Αντιγόνης, αντιθέτως, μιλούν για το φως, συνομιλούν με την απειλούμενη φύση, οδηγούν στη μυστηριακή γοητεία των πραγμάτων, στην αλληλουχία των κρυφών νοημάτων, που συχνά υπογραμμίζεται και από την παρουσία έμψυχων όντων. Ενώ οι σκιές στη φυσική τους κατάσταση είναι το σκοτεινό περίγραμμα των υλικών πραγμάτων, εδώ υποτείνουν και ποιότητες άυλες, ανέκφραστες ακόμη, που αναζητούν το πρότυπό τους. Ίσως δεν έχουν ανάγκη τα υλικά τους πρότυπα, που έχουν χαθεί για πάντα, αλλά, αυτόνομες και αυθύπαρκτες, μας υπενθυμίζουν ότι κάποτε υπήρχαν φυλλωσιές. μας θυμίζουν τη συντελεσμένη καταστροφή και την εξαφάνιση του πραγματικού από τα mass media, την εικονική πραγματικότητα και τις ιδεολογίες.
Έτσι η τέχνη, εξορισμένη από την Πολιτεία του Πλάτωνα, επανέρχεται και διεκδικεί τα δικαιώματά της, ανοίγοντας ρωγμές στα ιδεολογικά και μεταφυσικά σπήλαια, δημιουργώντας αναβαθμούς αυτοσυνειδησίας, ευαισθησίας και πρόσβασης σ’ έναν απογυμνωμένο κόσμο. Τα «φυλλώματα» της Αντιγόνης επιτρέπουν την κατ’ ιδίαν συνομιλία με το δυσδιάκριτο και τις χαμένες υποσχέσεις − ή ίσως το ακόμα υποσχόμενο. Το σίγουρο είναι ότι διατυπώνουν την ιδέα ότι γνώση και σκέψη δεν είναι η έξοδος από το πλατωνικό σπήλαιο προς το φως, στον Ήλιο, ούτε η αντικατάσταση της αβεβαιότητας των σκιών από τα ευδιάκριτα περιγράμματα των ίδιων των πραγμάτων. Είναι η περιπλάνηση στα σταυροδρόμια του λαβυρίνθου, στις σκοτεινές γωνιές, στα σκιερά του κόσμου και στα ερέβη της ανθρώπινης ψυχής.
MATTHEW LANGLEY/artblog, “Hydra: Antigoni Kavvatha
at theVerena Foundation”
http://www.matthewlangley.com/blog/index.html
Tracking Erebus is the title of Kavvatha’s show. If you are following your mythology properly, you will recognize Erebus as the place between Earth and Hades − Erebus is often referred to as the world of shadows and this is the space that occupies the majority of the show at the Verena Foundation. These large scale drawings (as large or larger than many painters’ canvases) are work in silhouette −not unlike Kara Walker−, however Walker’s body, race, and sexual politics does not live in these images. Kavvatha focuses on the shadow (or silhouette) and approaches these images − usually scenarios (of people or animals in nature) where the implied message or action is only that. Much of the “action” in this show is up to the viewer. The viewer’s questions “are we witnessing a simple conversation or a heartbreaking moment?” come to the forefront. The work carries some interesting approaches physically − it is in these approaches that I would love to see further exploration.
I have said of late that the “how” of making the art is more important than the “what” of the art − in this case that could be the lynchpin from being very good to great work. Please don’t get me wrong, I like this show very much, it’s just that I could see these works being even more interesting if the viewer were offered more in the way of the handling of the physical material against the backdrop of the immaterial world that the work is representing.
Σπηλιοπούλου, N. (2007), «Ιχνηλατώντας τα ερέβη»,
περ. Exodos (Τέχνη: ΕικαστικέςΔιαδρομές), Ιούνιος, Αθήνα.
(2007), «Ονειρικά τοπία σε άσπρο μαύρο», εφ. Η Καθημερινή (Εικαστική Ατζέντα), 20 Ιουνίου, Αθήνα.
Καμπουρίδης, Χ. (2007), «Τα μνημεία και τα αρχέτυπα», εφ. Τα Νέα (Κριτική Εικαστικών), 4 Ιουλίου, Αθήνα.
Σπηλιοπούλου, Ν. (2007), «Αντιγόνη Καββαθά: Σκιές, είδωλα, εικόνες. Η γνωστή καλλιτέχνης πραγματεύεται σε άσπρο μαύρο τον κόσμο των σκιών», περ. Highlights, τχ. 30, Σεπτέμβριος – Οκτώβριος, Αθήνα.
«Art Mar 2007»
Αργυροπούλου, N. (2007), «Αντιγόνη Καββαθά: Μπιενάλε Βαρκελώνης», περ. 4essera (Agenda Εικαστικά: Άλλοι Τόποι), τχ. 3, Φθινόπωρο, Αθήνα.
Καρ., Γ. Ε. (2007), «Στη Βαρκελώνη με τέχνη», εφ. Ελευθεροτυπία, 18 Σεπτεμβρίου,Αθήνα.
//////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
«Σκιές», 2005
STEVEN HUNTER, MFA Ιστορικός Τέχνης, «Nature morte»,
από τον κατάλογο της έκθεσης «Σκιές 2005», στην Galerie 3
Μετάφραση: ZOE ARGYRES
Στον αστικό χώρο που ζούμε εισβάλλει κάποτε ο φυσικός κόσμος παραβιάζοντας τα όρια του ιδιωτικού, είτε συνιστώντας απειλή είτε ζητώντας ο ίδιος προστασία. Η ατμόσφαιρα αυτή υποβάλλει στο θεατή των έργων της Αντιγόνης Καββαθά την αίσθηση ότι είμαστε στην επόμενη μέρα μιας καταστροφής η ενός συμβάντος που έχει προκαλέσει μια διατάραξη της αρχικής ισορροπίας. Ωστόσο παραμένουν αδιευκρίνιστοι οι λόγοι που δημιουργούν το κλίμα ανησυχίας, είτε είναι μεταφυσικού χαρακτήρα είτε παραπέμπουν σε προβληματισμούς για οικολογική ευαισθησία. Στην παρούσα ζωγραφική πράξη της Αντιγόνης Καββαθά αναγνωρίζουμε –όπως και στο μεγαλύτερο μέρος της μέχρι τώρα διαδρομής της– την αφοσίωσή της στην αρχετυπική σχεδιαστική τεχνική. Η επιλογή της αυτή δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητη σε μια εποχή όπου το «τραγούδι των Σειρήνων» παρασύρει όλο και περισσότερους σύγχρονους καλλιτέχνες σε εκφραστικά μέσα εύκολου εντυπωσιασμού. Ο θεατής, φεύγοντας, είναι βέβαιο ότι θα πάρει μαζί του αυτές τις εικόνες –για τον επιπλέον λόγο ότι στηρίζονται από μια γνήσια ζωγραφική ερμηνεία.
ΧΑΡΗΣ ΚΑΜΠΟΥΡΙΔΗΣ, από την εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ », 13-04-2005
Η Αντιγόνη Καββαθά έχει έργο χαμηλόφωνο, ούτε καν χρωματιστό. Μεγάλες επιφάνειες, γεμάτες μολυβιές που ορίζουν τα πρώτα πλάνα και τις σκιές και τα κενά προσφέρουν μια εικόνα ανάμεικτη – σαν τεράστια ασπρόμαυρα σχέδια, σαν ανέμελη παιδική ζωγραφική, σαν προπόνηση ελαιογραφίας που σκόπιμα δεν θα εκτελεστεί. Είναι έργα τα οποία δεν διεκδικούν παρά τη σεμνότητά τους, αλλά αυτό το κάνει να λάμπουν και να διατηρούνται στο βλέμμα.
ΜΑΡΙΑ ΜΑΡΑΓΚΟΥ, «Δεξιότητες»,
από την εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ», 18-04-2005
Σύμπτωση; Μάλλον, αν σκεφτεί κανείς ότι σπάνια βλέπουμε εκθέσεις όπου ο καλλιτέχνης διατηρεί ως στοιχείο πρωταρχικό, και προνόμιο μέγιστο της δουλειάς του, τη δεξιοτεχνία. Αν και καταταλαιπωρημένη, η δεξιότης από τις ιαχές μιας σύγχρονης, ενίοτε κακώς εννοουμένης, αντίληψης η οποία προτιμά άλλου είδους χαρακτηριστικά, έως και την ευκολία, διατηρεί τους πιστούς της, οι οποίοι μπορούν να έχουν το βλέμμα προσανατολισμένο στο παρελθόν αλλά και στο μέλλον. Απλά αγαπούν την τάξη των πραγμάτων, ασκούν στο έργο τους εποπτεία υπομονής και παράγουν αποτέλεσμα που υπόκειται στην κρίση του θεατή και της ιστορίας, δηλαδή καλό, μέτριο ή ασήμαντο. Η υπομονή δεν τους σώζει, αν δεν έχουν τη φρεσκάδα της ιδέας που αναπτύσσεται στην όποια επιφάνεια, αντίθετα τους καταδικάζει κάποτε σε μια κατάσταση διαρκούς αναζήτησης κάποιου σκοροκτόνου για έργα τέχνης. Είναι οι δύο όψεις του νομίσματος, γενικευμένες και απλοποιημένες με τους επί μέρους υποφακέλους των περαιτέρω προσόντων τους. Εμείς, εδώ, θα ασχοληθούμε με έργα που διαθέτουν πρωτίστως δεξιότητα αλλά και προσόντα φρεσκάδας. Παράδειγμα καλό η έκθεση της Αντιγόνης Καββαθά στην γκαλερί «3», μια δουλειά υπομονής και επιμονής που ξεκινά με τη γραμμή και τελειώνει στο πουθενά και το παντού, δίχως την πρόθεση ή την ιδεολογία του «non finito». Η Καββαθά δουλεύει με θέμα της την εκτός σκηνής δράση. Την απασχολεί το οπτικό συμβάν, το οποίο αντιλαμβάνεται ο θεατής μόνο από τις σκιές των σχημάτων και των αντικειμένων στους τοίχους. Εικόνες ευαίσθητες, άψογα σχεδιασμένες ή όχι, χρώμα που φαίνεται, εικασίες και ψευδαισθήσεις, μια φύση που ανθεί δίχως να το γνωρίζει και αδιάφορα ναρκισσεύεται παρακολουθώντας το είδωλό της, το οποίο παρακολουθεί και ο θεατής αντεστραμμένο. Ένα χαρτί ευαίσθητο και αισθαντικό που δοξάζει την υπομονή και την ευρηματικότητα του καλλιτέχνη.
ΒΙΒΗ ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΥ, από την εφημερίδα «Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥ ΕΠΕΝΔΥΤΗ», 23-04-2005
Η Αντιγόνη Καββαθά μέσα από μία πραγματικά εντυπωσιακή δουλειά μάς προειδοποιεί για την πραγματοποιούμενη, αν όχι πραγματοποιημένη ήδη, απειλή για την καταστροφή της φύσης. Τα δικά της «μολυβοκάρβουνα σε χαρτί» συμβάλλουν καθοριστικά και σημειολογικά στην υποστήριξη ενός μηνύματος που αντλεί την ύπαρξή του από τον Πλάτωνα και την αλληγορία της σπηλιάς. Ωστόσο, οι σκιές των φυτών και το φως, που παρ’ όλα αυτά επιμένει να περνάει ανάμεσά τους, επιμένουν ταυτόχρονα και στην παραπομπή για ελπίδα μέσα από την τέχνη (ως πότε;) και για ένα ξέφωτο στο δάσος, μνήμη από τη γερμανική λογοτεχνία.
«Αντιγόνη Καββαθά: Ασπρόμαυρες σκιές» (2005), εφ. Αξία (Arts & Θέμα), 19 Μαρτίου, Αθήνα.
«Σκιές» (2005), περ. Forma, Απρίλιος, Αθήνα.
(2005), περ. Ταχυδρόμος, 2 Απριλίου, Αθήνα.
(2005), εφ. Η Καθημερινή (Εικαστικά), 3 Απριλίου, Αθήνα.
(2005), εφ. Αδέσμευτος Τύπος, 5 Απριλίου, Αθήνα.
«Χρώματα, κατασκευές, ξύλα και γκράφιτι» (2005), εφ. Τα Νέα (Εκθέσεις), 5 Απριλίου, Αθήνα.
http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=4&artid=4384470
(2005), εφ. Εξπρές, 5 Απριλίου, Αθήνα.
«Επισκεπτόμαστε» (2005), εφ. Η Απόφαση, 5 Απριλίου, Αθήνα.
Στεφανίδης, M. (2005), «Προτείνουμε», περ. Αντί, 8 Απριλίου, Αθήνα.
«Κολωνάκι» (2005), εφ. Απογευματινή (Εικαστικά), 9 Απριλίου, Αθήνα.
(2005), εφ. Εστία, 9 Απριλίου, Αθήνα.
Μπουκάλας, Π. (2005), «Η Ελλάδα και οι τουριστικοί μύθοι», εφ. Η Καθημερινή, 10 Απριλίου, Αθήνα.
“Gallery 3” (2005), εφ. Herald Tribune, 11 Απριλίου.
Καμπουρίδης, Χ. (2005), «Ψηφίδες ενός μωσαϊκού», εφ. Τα Νέα, 13 Απριλίου, Αθήνα.
http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=4&artid=4385739
(2005), εφ. Ποντίκι, 14 Απριλίου, Αθήνα.
Κορίδη, Φ. (2005), (Εκθέσεις Έργων Τέχνης), 17 Απριλίου, Αθήνα.
(2005), εφ. Θέμα (Ατζέντα), 17 Απριλίου, Αθήνα.
Μαραγκού, M. (2005), «Δεξιότητες», εφ. Ελευθεροτυπία, 18 Απριλίου, Αθήνα.
«Galerie 3» (2005), εφ. Μακεδονία, 19 Απριλίου, Θεσσαλονίκη.
«Τα μολυβοκάρβουνα της Αντιγόνης Καββαθά» (2005), εφ. Ο Κόσμος του Επενδυτή (Έργα και Ημέρες), 23 Απριλίου, Αθήνα.
«Σκιές» (2005), περ. Diva, Μάιος, Αθήνα.
///////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
« Δωμάτια » 2000-2004
ΜΑΡΙΑ ΛΑΓΓΟΥΡΕΛΗ, ποιήτρια, «Αντιγόνη»
Ανθίζοντας η στάχτη…….
σπιθίζουν και ανθίζουν χιλιάδες μικρές φλόγες. Σαν κάποια κοσμική αναπνοή να αναδεύει βαθιά στα σπλάχνα το σώμα της γης. Ρέει τότε στο χρόνο και στον χώρο αίμα, μεταφέροντας στον καλλιτέχνη παλμικές δονήσεις. Αυτό το άνθισμα φαίνεται ότι το ένιωσε η Αντιγόνη Καββαθά. Μπόρεσε όχι στατικά αλλά δυναμικά η παλέτα της να το αγγίξει σε μια αέναη ροή αδιάκοπων μεταμορφώσεων. Έτσι, μέσα από φόρμες μικρές, που άλλοτε στροβιλίζονται σε χορευτικά μινουέτα και άλλοτε σε διαρκή μελωδικά αλλά περιπετειώδη σχήματα, αποκαλύπτει τις φυσικές ζωτικές δυνάμεις. Τον κόσμο τον μικρό, τον μέγα. Αυτά τα χορευτικά σύνολα με την αυτόνομη προσωπικότητα σφύζουν από κίνηση. Αναδιπλώνονται από σκέρτσο κάθε τόσο σε μικρότερα χορευτικά σύνολα που μπαινοβγαίνουν στην τρίτη διάσταση – ακόλουθο στοιχείο από την μέχρι τούδε δουλειά της – αναποφάσιστα αν θα λιμνάσουν σε σχήματα ταπισερί ή σε κινέζικη ζωγραφιά. Και οι φόρμες είναι ή λεπτές ή πιο χοντρές, επιμήκεις με μικρές απολήξεις ή ομάδα απολήξεων… είναι τελικά απόληξη ενστίκτου η μουσική: Η μουσική των χρωμάτων που σίγουρα είναι απόληξη από φως, ίσως μπορεί να απαντήσει αν σε αυτό το έργο υπήρξε διάθεση να γίνει οπτικό ένα μουσικό έργο. Έργο που η καλλιτέχνις έχει απαλλάξει από εγκεφαλικά στοιχεία και το έχει φέρει κοντύτερα στις αισθήσεις. Σχεδόν υπάρχει μια ανεπαίσθητη οσμή νοτισμένου χώματος και άλλοτε σαν να μυρίζει κάτι από την χόβολη των πραγμάτων. Μέσα από τις λεπτές συστάδες των κλώνων γλιστράει ανεπαίσθητα το ελληνικό φως. Και επειδή το φως είναι το ποιητικό αίτιο του φαινομένου που βρίσκεται στον πυρήνα του πλαστικού στοχασμού, διαφαίνεται ότι αυτή η μελέτη του ανθίσματος δεν έχει στηριχτεί στις ικανότητες της ζωγράφου. Γιατί διαβάζοντας την οπτική γλώσσα της Αντιγόνης την βλέπω να έχει έμπνευση, και να επινοεί δρόμους, με το θήτα της αίσθησης και με το ωμέγα της άνωσης. Μία άνωση που υπάρχει στο κατεξοχήν της έργο.
//////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
«Το νυφικό», 1999
Σπηλιώτη, T. (επιμ.) (1999).
downloads.deste.gr/pret/en.pdf [16 Ιουνίου 1999]
d/e/s/t/e deste.gr/en/projects/deste.htm
/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
«Γκάζι 1991-1994»
ΜΠΙΑ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ, από τον κατάλογο της έκθεσης
«Γκάζι 1991-1994», το 1995, στο Γκάζι
Τα έργα της Αντιγόνης Καββαθά –εγκαταστάσεις, καμβάδες με μεικτή τεχνική και χαρτιά μεγάλων διαστάσεων με κάρβουνα– είναι ευαίσθητες αυτοβιογραφικές ιστορίες της τελευταίας τετραετίας που εξελίχθηκαν στο χώρο του εργαστηρίου της, ψυχογραφικές καταγραφές ενδοτέρων συναισθημάτων και ιδιόρρυθμες νύξεις του ορατού. Το περιβάλλον με τα αυτούσια οικεία αντικείμενα –κρεβάτι, παλιά πόρτα, μεταχειρισμένα γυναικεία και ανδρικά παπούτσια και το ολόσωμο φωτογραφικό πορτρέτο ενός νέου γυμνού άνδρα– ανασύρει μνήμες και αναπλάθει το παρελθόν, φορτίζοντας την ατμόσφαιρα του παρόντος με βιωμένα ίχνη. Σημείο αναφοράς και σύμβολο εφήμερων ανθρώπινων σχέσεων, η εγκατάσταση in situ θεατρικά οριοθετεί το χώρο του ατελιέ, όπου εκτίθενται και οι υπόλοιποι πίνακες. Εδώ είναι περισσότερο υπαινικτικές εικόνες: αδρά τοπία που υποδηλώνονται αποκλειστικά μέσα από το φως και τις σκιές, παιχνιδίσματα φυλλωμάτων των δένδρων του πάρκου, γλάστρες με κάκτους, κάγκελα μπαλκονιών υποτονισμένα που προβάλλουν φθαρμένα, άχρωμα, πολυκαιρισμένα, παλίμψηστα στους τοίχους. Παρεμβάλλονται ακόμη επιζωγραφισμένες μαυρόασπρες φωτογραφίες του Γκαζιού και προσωπογραφιών, αποτυπώνοντας φευγαλέες στιγμές του χρόνου. Η καλλιτέχνις πειραματίζεται με τις απαλές τονικές διαβαθμίσεις και αδράχνει, μέσα από αυτές, τις απεριόριστες μορφολογίες των σχημάτων που πλέκουν ζωτικούς αραχνοΰφαντους ιστούς, καλύπτοντας έτσι δομικά τις επιφάνειες των έργων της. Η Α.Κ. συλλαμβάνει την αίσθηση ενός προσωπικού μικρόκοσμου, αντικειμενικά και υποκειμενικά υπαρκτού, και μας προτρέπει σε μια ουσιαστική, εσώτερη ανίχνευση του εαυτού μας, σε μια νοητική εξερεύνηση του μίτου της Αριάδνης και τελικά σε μια απελευθερωτική εμπειρία ησυχασμού.
ΑΜΑΝΤΑ ΜΙΧΑΛΟΠΟΥΛΟΥ, εφημερίδα «Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ», 27-09-1995
Κάθε έκθεση είναι μια προσωπική ιστορία. Αλλά στην περίπτωση της Αντιγόνης Καββαθά, η προσωπική ιστορία παραμένει άκρως ιδιωτική. Η δική της υπαινικτική τέχνη στέφεται όλο και περισσότερο στην τεχνική του ημερολογίου, στη συγκαλυμμένη αυτοβιογραφία. « Η ζωγραφική δεν είναι ένα εικαστικό και οπτικό ζήτημα. Η πιθανή θεματολογία είναι πάντοτε σχετική με τα πράγματα γύρω από τα οποία κινούμαι».
Ξεκινώντας από τοίχους με κολλημένα σχέδια, η Καββαθά κατέληξε σε αληθινούς τοίχους όπου πρωταγωνιστής είναι η σκιά. Ουσιαστικά διηγείται την ίδια ιστορία, τα ταξίδια του φωτός και της σκιάς. Ετσι και αλλιώς, το τελευταίο πράγμα που την αποσχολεί είναι να είναι μοντέρνα.
ΜΑΡΙΑ ΜΑΡΑΓΚΟΥ, εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ», 07-10-1995
Αν σας κούρασε το λευκό κουτί – γκαλερί, μεγάλο, μικρό δεν έχει σημασία, η έκθεση της Αντιγόνης Καββαθά δίνει διέξοδο. Γίνεται στον προσωπικό χώρο δουλειάς, στην οδό Βουτάδων 50 στο Γκάζι, και αιτιολογεί το πώς και το γιατί. Οπωσδήποτε η έκθεση που οργανώθηκε από την γκαλερί «3», με την οποία συνεργάζεται η Καββαθά, βγήκε εκτός παραδοσιακού χώρου για να υποστηρίζει δυναμικότερα το θέμα της, το μέσα-έξω δηλαδή: το περιβάλλον του μπαλκονιού (αλουμίνια και κάγκελα), τη θέα του μπαλκονιού (το εργοστάσιο του Γκαζιού), το μέσα κόσμο του δωματίου (κρεβάτια, ζωγραφική), τον παραμέσα χώρο των αισθημάτων (έρωτας, σχέση αρσενικού-θηλυκού). Η ζωγραφική, δουλεμένη με εμμονή, ακολουθεί την παρατήρηση του ματιού, ανάλογα με ό,τι βλέπει έξω από το παράθυρο για να το φέρει στο ζωγραφισμένο μέσα χώρο, την ώρα του πρωινού ή του απογεύματος. Τα έργα –πέραν της παρατήρησης, που ασφαλώς ξεκινά από έξω αλλά καταλήγει στον πολύ ένδον κόσμο– ουσιαστικά ακολουθούν και χρησιμοποιούν ως «μοντέλο» τον ψυχισμό, συμπυκνώνονται σε ένα θαυμάσιο έργο, τοίχος βορειοδυτικό τοίχο, που δεν προδίδει το μέγεθος της δουλειάς αλλά ούτε και τον επισκέπτη που καταβάλλει κάποιο κόπο να φτάσει στη συγκεκριμένη γειτονιά. (Είναι άδικο να λυπόμαστε τους μουσαμάδες και τα υλικά ξεχνώντας το χρόνο που χάσαμε να δούμε αδιάφορες επαναλήψεις.) Η Καββαθά βρίσκεται στο δρόμο της αφοσίωσης, δουλεύοντας για ό,τι εννοούμε καλλιτεχνική πράξη.
ΧΑΡΗΣ ΚΑΜΠΟΥΡΙΔΗΣ, εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ», 11-10-1995
Η Καββαθά δεν μπορεί να κατηγορηθεί ότι μπαίνοντας στο κεντρικό ρεύμα του καλλιτεχνικού συστήματος παραμέρισε τις εναρκτήριες προθέσεις της, αφού οι πίνακές της κινούνται πάλι στους ίδιους αχνούς αφηρημένους τόπους. Είναι σκιές από τις σιδεροκατασκευές του Γκαζιού, του παλιού εργοστασίου φωταερίου, με κάποιες ρεαλιστικές φωτογραφίες μέσα τους. Όμως ως εκτιθέμενο έργο της η ζωγράφος δηλώνει ολόκληρο το εργαστήρι-εκθετήριό της (πίνακες, κρεβάτια, έπιπλα κ.λπ.) σε μια μισοκατεστραμμένη πολυκατοικία στο Γκάζι. Η εκδήλωση θυμίζει βέβαια νεοϋορκέζικη περιθωριακότητα, έτοιμη να καταναλωθεί από τους σνομπ. Το έργο της ωστόσο είναι λιτό, βιωμένο, χαμηλόφωνο, ζητά να δηλώσει στίγμα και όχι να διεκδικήσει την αγορά.
“Faces: The Art Agenda” (1995), The Art Magazine, τχ. 19, Σεπτέμβριος – Οκτώβριος, Αθήνα.
(1995), εφ. Εστία, 2 Σεπτεμβρίου, Αθήνα.
«Μια ιστορία γραμμένη στο Γκάζι» (1995), εφ. Ριζοσπάστης (Εικαστικά), φ. 6370, 3 Σεπτεμβρίου, Αθήνα.
«Βουτάδων 50: Η Αθήνα από το ύψος του Γκαζιού» (1995), περ. Αθηνόραμα (Τέχνες: Τέχνες-Τάσεις-Τεχνικές), τχ. 989, 22-28 Σεπτεμβρίου, Αθήνα.
(1995), εφ. Ελεύθερος Τύπος, 25 Σεπτεμβρίου, Αθήνα.
Μιχαλοπούλου, A. (1995), «Τέχνη εργαστηρίου: H Αντιγόνη Καββαθά εκθέτει σειρά νέων έργων στο Γκάζι», εφ. Η Καθημερινή (Art: Studio Art), 27 Σεπτεμβρίου, Αθήνα.
Βαλασόπουλος, Λ. (1995), «Κάτι συμβαίνει εδώ…», περ. Αντί, τχ. 587, 29 Σεπτεμβρίου, Αθήνα.
«Οι εκθέσεις τον Οκτώβριο» (1995), περ. Ιδανικό Σπίτι, Οκτώβριος, Αθήνα.
Σπηλιοπούλου, N. (1995), «Σκιές: Αντιγόνη Καββαθά, Γκάζι 1991-1994», περ. Στυλ (Στυλ & Τέχνη), Οκτώβριος, Αθήνα.
«Αντιγόνη Καββαθά: Παίζω με τις σκιές» (1995), εφ. Αδέσμευτος της Κυριακής (Πρόσωπα), 1 Οκτωβρίου, Αθήνα.
«Φθινοπωρινή εικαστική έκρηξη» (1995), εφ. Το Βήμα της Κυριακής, 1 Οκτωβρίου, Αθήνα.
«Ζωγραφική στο Γκάζι» (1995), εφ. Απογευματινή της Κυριακής, φ. 13363 (573), 1 Οκτωβρίου, Αθήνα.
«Ζωγραφική στο Γκάζι» (1995), εφ. Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, φ. 921, 1 Οκτωβρίου, Αθήνα.
«Στον πεζόδρομο» (1995), εφ. Τα Νέα, 2 Οκτωβρίου, Αθήνα.
«Το Γκάζι εμπνέει την Αντιγόνη» (1995), εφ. Ελεύθερος Τύπος (Τεχνόραμα), 3 Οκτωβρίου, Αθήνα.
«Το Γκάζι της Αντιγόνης Καββαθά» (1995), εφ. Η Αυγή, 3 Οκτωβρίου, Αθήνα.
Μαραγκού, M. (1995), «Οι Τιτάνες, η αράχνη και το Γκάζι», εφ. Τα Νέα (Εικαστικά), 7 Οκτωβρίου, Αθήνα.
«Εβδομάδα εκθέσεων» (1995), εφ. Επενδυτής, 7 Οκτωβρίου, Αθήνα.
(1995), εφ. Αδέσμευτος Τύπος, 8 Οκτωβρίου, Αθήνα.
Καμπουρίδης, Χ. (1995), «Από το περιθώριο στο κέντρο»,
εφ. Τα Νέα (Εικαστικά: 4 Πανόραμα: Κριτική), 11 Οκτωβρίου, Αθήνα.
/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
«Ζωγραφική 1991» – Ο τοίχος
ΕΚΤΩΡ ΚΑΚΝΑΒΑΤΟΣ, από τον κατάλογο της έκθεσης
«Αντιγόνη Καββαθά – Ζωγραφική», το 1991, στην Galerie 3
Η τελευταία δουλειά της Αντιγόνης Καββαθά είναι, δεν διστάζω να το πω, μια αδυσώπητη πρόκληση: 1) Πρόκληση όσον αφορά στις πρόσφατες επιλογές της πέρα από την πλαδαρή πολυπλοκότητα των, αναφορικά ή αναλογικά, αναγνωρίσιμων αντικειμένων, προς τα οποία στρέφει την πλάτη ή συνειδητά «θάβει» πίσω από έναν απροσδόκητο και άλαλο τοίχο, και στην περιπέτεια μιας «συγκυρίας» που η προέλευσή της δεν είναι θύραθεν, αλλά είναι από τα βαθύτατα της αγωνίας και της αφανιστικής πολλές φορές, περιέργειας που ωθεί τον καλλιτέχνη, ενώπιος της «αλάλητης» αλλά διάχυτης και πάμφωτης αταξίας, να αρθρώσει μια λαλιά (κι όχι απαραίτητα έναν λόγο), τη λαλιά του. Ιδού λοιπόν: Εργαστήρι, πόρτες παράθυρα κλειστά. Όχι το φως του ήλιου, μα φως μόνο από λάμπες φθορίου. Ένα ριντό από άχρωμο πλαστικό σάβανο για νεκρό τοίχο. Κι η βαρύτητα να οργιάζει αδιακόρευτη πάνω στο πλαστικό, όπως ο άνεμος πάνω στην άμμο. Αυτά τα απίθανα «πρόσωπα» κάλεσε η Α.Κ. να μπούνε σε δοκιμασία αρθρώσεως στη δοκιμασία της. Νεκρά φύσις; Καθόλου, αν αφήσουμε πίσω από φυσιογνωμικά αυτών των «προσώπων» και επισημάνομε το καίριο, που είναι η αναφορά στη δράση. Δηλαδή στο ότι η πλαστική μάζα ενδίδει στη βία της βαρύτητας και στο ότι το φως γλιστράει ως Ιάγος, αναδεικνύοντας χρώμα μέσα από το ανάγλυφο μιας απίθανης συνουσίας ανάμεσα πλαστικού και βαρύτητας, που εκβάλλει με αλλεπάλληλα φράκταλς στο χαοτικό πορτρέτο του απρόβλεπτου. 2) Πρόκληση στη γενναιότητα και την αντοχή μας να υποστούμε την επιθετική προτροπή της Α.Κ. για την απώθηση της τάξης στα πεπρωμένα της. Ν’ ανοιχτούμε στην τυχαιότητα που χλευάζει το πείσμα κάποιων αισθητικών κατηγοριών να επιζήσουνε της άρνησής τους, δηλαδή κάποιου «πέραν» της αμήχανης και λάγνας τελειότητας.
ΜΑΡΙΑ ΜΑΡΑΓΚΟΥ, εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ», 14-01-1991
Η σχέση καλλιτέχνη-υλικού ερευνάται στη δουλειά της Αντιγόνης Καββαθά, που κάνει την πρώτη της έκθεση στην γκαλερί «3».
Τα όρια του φωτός και της χειρονομίας αναζητούνται εδώ από δρόμους αντιφατικούς. Φωτίζει τα έργα θαυμάσια, διεκδικώντας τις λευκές δέσμες από τις μπέζ σιωπές, μέσα στο κλειστό χώρο του εργαστηρίου και δημιουργεί δράσεις από πτυχές και μικροσχήματα που η ζωγράφος μοιάζει να τα ελέγχει απόλυτα παρά τη φαινομενικά προτεινόμενη αίσθηση του τυχαίου. Είναι δυο αντιφάσεις που καταλήγουν στην κατάφαση, η οποία και μετρά υπέρ του εικαστικού λόγου. Πραγματικά εντυπωσιακό το πώς η Καββαθά ελέγχει τόσο απόλυτα τα μέσα της ώστε να δίνει έργα που ξεκινούν από χειρονομίες και έννοιες της τέχνης του καιρού μας για να καταλήξουν λιτά και δομημένα ως να είναι έργα που αιτούν να φτάσουν στα όρια του κλασικού.
«Αφηρημένες συνθέσεις» (1991), περ. La Mia Casa, Ιανουάριος-Φεβρουάριος, Αθήνα.
«Μια αδυσώπητη πρόκληση» (1991), περ. Ένα Light (Επιλογές), 2-8 Ιανουαρίου, Αθήνα.
«Καββαθά» (1991), εφ, Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία (Σημειώσεις: Εκδηλώσεις), 13 Ιανουαρίου, Αθήνα.
Μαραγκού, M. (1991), «Ήρωες, αντιήρωες και λύκεια», εφ. Ελευθεροτυπία (Εικαστικά), 14 Ιανουαρίου, Αθήνα.
«Αντιγόνη Καββαθά, 8/1-2/2, Γκαλερί 3” (1991), περ. Living (Η Κίνηση στις Γκαλερί), τχ. 18, Ιανουάριος-Φεβρουάριος, Αθήνα.
////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
Spot Thomson, 1991
“Spring in art galleries” (1991), εφ. Μεσημβρινή, 21 Μαρτίου, Αθήνα.
(1991), εφ. Express, 22 Μαρτίου, Αθήνα.
(1991), εφ. Επενδυτής, 24 Μαρτίου, Αθήνα.
«Art promotion» (1991), εφ. Greece’s Weekly, 25 Μαρτίου, Αθήνα.
«Έργα ζωγραφικής στους χώρους της Spot Thomson» (1991), εφ. Τα Νέα (Πολιτικά Θέματα: Από την Κοινωνική και Οικονομική Ζωή), 12 Απριλίου, Αθήνα.
Antigoni Kavvatha 